“Wat is de sterkste drank?”
“Water, want dat kan schepen dragen.”
Dit is de favoriete mop van onze jongste dochter, ze vertelt hem te pas en te onpas. Afgelopen zomer hebben we met ons gezin helaas ook de kracht van water aan den lijve ondervonden. Mijn geboortedorp in de Duitse Eifel is immers door de zware overstromingen zowat van de kaart geveegd.
Een mens wordt snel overmoedig. Na twintig jaar in het ziekenhuis dacht ik dat ik al veel vormen van lijden van dichtbij gezien had. Hier heb ik mensen zien sterven, maar niets had me voorbereid op de aanblik van een overledene die na drie dagen uit het water gehaald werd. Zo vaak ben ik bij afscheidsmomenten op zoek gegaan naar de juiste woorden, maar ik was sprakeloos toen mijn vroegere buurvrouw vertelde hoe ze haar zoontje had zien verdrinken. De gruwel van een weggespoeld kerkhof, de ratten en de allesoverheersende stank van modder en verrotting had ik me nooit kunnen inbeelden.
Een vloedgolf van solidariteit stroomde door mijn dorpje
Zo’n ramp haalt het slechtste en het beste in de mens naar boven, wordt er vaak gezegd. Het slechtste zien we vaak genoeg op het nieuws. Ik heb vooral het beste van heel nabij mogen meemaken. Ja, er waren plunderingen, maar de lokale supermarkt deelde ook zomaar het enige voedsel uit dat het water niet had verwoest: conservenblikken, meestal zonder etiket. Verrassingssnackjes waren het, vol energie voor lichaam en ziel.
Er werd puin geruimd, niet ieder voor zich, maar solidair samen, huis per huis. Ook als jouw woonst het laatste aan de beurt kwam, was je erbij om al die andere huizen eerst mee ‘schoon’ te maken. De brokstukken van elkaars leven in handen houden schept een diepe band.
Er waren mijn ziekenhuiscollega’s die een heuse hulpactie op poten zetten door geld in te zamelen, hulpgoederen bijeen te sprokkelen en vooral door ter plekke mee te komen helpen. Een vloedgolf van solidariteit stroomde door mijn dorpje, oneindig veel sterker dan de golf van vernieling.
“Ik heb veel malchance met mijn lichaam, maar heel veel chance met de mensen om me heen”, zei een patiënte onlangs. “En zonder mijn ziekte zou ik veel van die mensen nooit ontmoet hebben.”
Bij het verhaal van de ark van Noah verschijnt er na de vernietigende zondvloed een regenboog, als teken van verbondenheid en hoop. Zo’n regenboog heb ik deze zomer ook gezien.
Anne Gessler is een van de pastors van UZ Leuven. Wil je een pastor spreken? Neem dan contact op met de verpleegeenheid of met het secretariaat: tel. 016 34 86 20.
Anne zelf kun je mailen via anne.gessler@uzleuven.be
