Het moet niet te veel over mij gaan.
Hoe zou jij (hier in huis) herinnerd willen worden?
Voor mij zijn er twee invalshoeken.
De eerste is dat ik niet herinnerd wil worden. Het draait niet om mij. UZ Leuven heeft geen sterkte in individuen, maar in sterke teams die elkaar aanvullen en groepsrealisaties. Wat is dan mijn rol? Ik zeg soms ‘de nederige dienaar’. Ik wil ervoor zorgen dat anderen tot hun recht komen, met hun focus op de zorgvragers. Dat komt ook tot uiting in mijn schilderijen. Vroeger schilderde ik mezelf af en toe om het schilderen onder de knie te krijgen, maar dat doe ik nu niet meer. Het moet niet te veel over mij gaan.
De tweede invalshoek is vooruitblikken op wat ik graag bereikt wil hebben op het einde van mijn carrière. Voor mij is dat het implementeren van een horizontale managementstructuur in UZ Leuven, dat wil zeggen dat er inspraak is van elk niveau. Als medewerkers mij vertellen dat ze voor de opstart van een project inspraak gegeven hebben aan alle betrokken medewerkers en ook aan de patiënten, dan word ik daar gelukkig van. Op dit vlak wil ik graag nog enkele stenen verleggen in ons ziekenhuis.
Ik vind het mooi om wat ik aan expertise heb opgebouwd, door te geven aan anderen.
Wanneer ervaar jij je job als zinvol? Wat geeft je zin in meer van je werk?
Mensen zichzelf zien ontplooien en hen daarin coachen. Ik heb voordien in een kleinere organisatie gewerkt, waarin er meer ruimte was om mensen individueel te begeleiden. Maar hoe groter de organisatie, hoe moeilijker dit wordt. Toch slaag ik er in om ook hier nog aan individuele coaching te doen.
Ook in mijn privéleven maak ik hier tijd voor, dat gebeurt dan dikwijls tussen pot en pint.
Ik vind het mooi om wat ik aan expertise heb opgebouwd, door te geven aan anderen. Op mijn beurt leer ik hier ook uit. Het doet mijn eigen referentiekader bewegen
De nar is een figuur die je al lachend vertelt wat je blinde vlekken zijn. Iedere mens heeft in zijn of haar leven zo’n spiegelpersonen nodig.
Welke plaats heeft zinzorg als onderdeel van integrale zorg, binnen dit ziekenhuis?
In mijn werk krijgt het zijn plaats in de vorm van introspectie. Zo probeer ik regelmatig te reflecteren op casussen door ze vanuit verschillende perspectieven te bekijken. Ik stel me dan vragen als ‘Wat zou mijn eigen verwachting zijn in deze situatie?’, ‘Hoe zou ik zelf reageren?’, …
Dit kan confronterend zijn omdat je ontdekt dat je de waarden die je zelf belangrijk acht niet altijd hanteert. En dan kan het goed zijn om op de rem te gaan staan.
Ik ben blij dat wij een pastorale dienst hebben in ons ziekenhuis die ons wijst op het belang van zinzorg als onderdeel van integrale zorg. Voor mij zijn jullie als ‘zinnarren’. De nar is een figuur die je al lachend vertelt wat je blinde vlekken zijn. Iedere mens heeft in zijn of haar leven zo’n spiegelpersonen nodig. Voor mij is dat een stuk van wat jullie doen, sensibiliseren en aanzetten tot reflectie naast het procedurele. Op die manier zorgen jullie er mee voor dat ons werk mensgericht blijft.