Gillian Demin - Psychomotorische therapeute
Waar maak je altijd tijd voor ?
Familie en vrienden zijn heel betekenisvol voor mij. Soms is onze job hier zwaar, al de verhalen en miserie komen geregeld wel eens binnen bij mij. Daarom vind ik het belangrijk om in mijn vrije tijd te investeren in mijn familie en vrienden. Leven aan 300% en genieten is mijn motto; Een girlsnight, basketballen, spelen met mijn metekindjes of gezellig kuieren op een familiefeest, daar kan je me altijd voor vinden!
Op mijn werk maak ik graag tijd voor collega's. Om goed en fijn samen te werken, is het belangrijk om er te zijn voor elkaar. Als iemand met een probleem zit, zoeken we samen uit hoe we kunnen helpen, soms door werk over te nemen, soms door gewoon even te luisteren. We maken ook tijd om na het werk samen te komen en net niet over het werk te babbelen.
En natuurlijk maak ik ook tijd voor mijn patiënten. Ik houd me niet zo strikt aan de opgelegde 30 minuten. Als je snel snel te werk gaat, bereik je misschien maar de helft van wat een patiënt in zijn mars heeft. Luisteren, overleggen, zorgen en angsten exploreren, eens naar een foto van de kleinkinderen kijken, ... mijn patiënten zijn daar vaak heel dankbaar voor en dan kan je erna iets meer van hen vragen in je therapie.
Op welke momenten ervaar je zin doorheen het werk?
Als er dankbaarheid geuit wordt, ervaar ik veel zin van mijn werk. Een klein steentje mee kunnen verleggen in hun traject, zorgen dat de mensen zelf terug meer zin ervaren, helpen om vertrouwen te krijgen in hun lichaam, hun blijheid zien als ze weer een stap vooruit hebben gezet, ... daar kan ik zelf heel gelukkig van worden.
Ik werk ook graag mee aan dingen die de patiënten langdurig, thuis kunnen ondersteunen. Zo maakten we met het LKI al filmpjes voor kankerpatiënten rond vermoeidheid, stress, voeding,... en nu zijn we bezig met een app rond geheugen- en concentratieproblemen. Dit is vaak laagdrempeliger, waardoor je meer mensen bereikt en weer voor meer mensen iets hebt kunnen betekenen. Dat vind ik waardevol.
Greet De Cock - Hoofdverpleegkundige 650/pneumologie
Wanneer ervaar je drempels (in je werk)?
Soms moet ik mezelf over drempels helpen; als mijn geduld op de proef wordt gesteld bij die zoveelste beloproep tijdens een drukke shift of als ik ertegenop zie om me weer volledig in te pakken voor ik een coronakamer binnenga. De grootste drempels ervaar ik echter, wanneer ik niet overtuigd ben dat de zorg die ik toedien ook de waardigheid van de patiënt dient.
Ik omarm ook drempels als ze iets hebben van een verkeersdrempel. Die dwingen ons om onze vaart af te remmen. Het zijn momenten waarop we met een patiënt of het team even terugschakelen, nadenken, met elkaar afstemmen om dan weer veilig en vlot verder te bollen.
Op welke momenten ervaar je zin doorheen het werk?
Zin in zorg geven - de goesting- die bruist bij me als ik zorg mag geven zoals het bedoeld is, zorgzaam, afgestemd op de noden en het ritme van wie zorg nodig heeft. Als zorg meer is dan functionele handelingen stellen, hoe noodzakelijk die ook zijn. Als ik naast wonden, katheters en parameters, met al mijn zin-tuigen ook de mens mag observeren. En de vinger aan de pols mag houden bij zijn dierbare naasten.
Zingeving in zorg - de betekenisvolheid- komt dan vanzelf.
Waar ruimte is om noden en mensen te beluisteren daar verrijk ik ook mezelf.
Geen vluchtigheid, wel soms luchtigheid. Waar luchtigheid gecreëerd wordt, daar waait de humor en de vreugde, ook dat is zinvol.
Wat me helpt herinneren aan de essentie en betekenis van zorg, is in de ogen kijken van patiënten. Dan zie ik gelijkwaardigheid. Samen mens, ieder op weg in het leven. Vandaag sta ik actief aan deze kant van het bed. Morgen kan het mijn beurt zijn om hulpbehoevend in een bed te liggen. In elke ziekenkamer zie ik de weerspiegeling van het leven als een lotje. En een slecht lot verdient goede zorg, zinvolle zorg en zorgverleners met zin.
Lieve Verbiest - Pastor op geriatrie, neurologie en pneumologie
Wat is jouw dierbaarste bezit?
Toen ik die vraag kreeg voorgeschoteld kwam er niet veel bij me naar boven. Er is zoveel wat mij dierbaar is maar of dat nu over bezit gaat, iets dat echt van mij is? En toen dacht ik plots aan mijn met stof bekleedde rieten kist waar ik spulletjes in bewaar die ik graag bijhoud. Toen ik de kist opendeed, was het eerste wat ik zag een hondje dat je kunt opwinden en dat dan grappige sprongetjes maakt. Het was een cadeautje van mijn papa, een van de weinige herinneringen aan hem, want hij stierf toen ik 8 jaar oud was. Dan kwam ik een groene ‘krokodil’ tegen; een stok die mijn petekind geverfd heeft, speciaal voor mij. Ik kwam een sjaaltje tegen dat we kregen op een kamp met autistische kinderen waar ik als kookmoeder mee naartoe was geweest. En zo kan ik nog een tijdje verder gaan. Wanneer ik daarbij stil sta dan zie ik dat al die spulletjes te maken hebben met relaties of ontmoetingen. Ik zou haast kunnen zeggen dat mijn dierbaarste bezit ‘mensen’ zijn. Maar mensen bezit je niet. Mensen krijg je als een geschenk op je levensweg. Wellicht ben ik zo gehecht aan kleine dingetjes omdat ze uitdrukking zijn van verbondenheid met dierbare mensen in mijn leven.
Op welke momenten ervaar je zin doorheen het werk?
Dagelijks ervaar ik mijn job als zinvol. Het is een voorrecht om tijd te kunnen en mogen maken voor patiënten die het moeilijk hebben. Het meest ervaar ik zin wanneer ik voel dat ik voor een patiënt een verschil kan maken. Wanneer iemand die in somberheid gehuld is op het einde van het gesprek even kan glimlachen, wanneer een patiënt geraakt wordt door een tekst die ik voor hem of haar heb uitgekozen, als ik erin slaag om de juiste sfeer te creëren waarin een patiënt zich veilig genoeg voelt om zich kwetsbaar op te stellen,… voel ik dat mijn werk zin heeft. Ik word dan innerlijk blij en krijg weer nieuwe energie, ook al ben ik soms doodmoe van het vele luisteren.
Bijzondere momenten van zinervaring zijn rituelen. In een ritueel spreken mensen met elkaar over datgene wat niet in woorden uit te drukken is. En het wonderbaarlijke daarvan is dat het door de betrokkenen begrepen wordt. Een ritueel mogen begeleiden, getuige mogen zijn van een diepe verbondenheid van mensen met elkaar en soms ook met God, is voor mij van onschatbare waarde.
Koen Balcaen - Personeelsmanager verpleging
Hoe zou jij (hier in huis) herinnerd willen worden?
Voor mij zijn er twee invalshoeken.
De eerste is dat ik niet herinnerd wil worden. Het draait niet om mij. UZ Leuven heeft geen sterkte in individuen, maar in sterke teams die elkaar aanvullen en groepsrealisaties. Wat is dan mijn rol? Ik zeg soms ‘de nederige dienaar’. Ik wil ervoor zorgen dat anderen tot hun recht komen, met hun focus op de zorgvragers. Dat komt ook tot uiting in mijn schilderijen. Vroeger schilderde ik mezelf af en toe om het schilderen onder de knie te krijgen, maar dat doe ik nu niet meer. Het moet niet te veel over mij gaan.
De tweede invalshoek is vooruitblikken op wat ik graag bereikt wil hebben op het einde van mijn carrière. Voor mij is dat het implementeren van een horizontale managementstructuur in UZ Leuven, dat wilt zeggen dat er inspraak is van elk niveau. Als medewerkers mij vertellen dat ze voor de opstart van een project inspraak gegeven hebben aan alle betrokken medewerkers en ook aan de patiënten, dan word ik daar gelukkig van. Op dit vlak wil ik graag nog enkele stenen verleggen in ons ziekenhuis.
Wanneer ervaar jij je job als zinvol? Wat geeft je zin in meer van je werk?
Mensen zichzelf zien ontplooien en hen daarin coachen. Ik heb voordien in een kleinere organisatie gewerkt, waarin er meer ruimte was om mensen individueel te begeleiden. Maar hoe groter de organisatie, hoe moeilijker dit wordt. Toch slaag ik er in om ook hier nog aan individuele coaching te doen.
Ook in mijn privéleven maak ik hier tijd voor, dat gebeurt dan dikwijls tussen pot en pint.
Ik vind het mooi om wat ik aan expertise heb opgebouwd, door te geven aan anderen. Op mijn beurt leer ik hier ook uit. Het doet mijn eigen referentiekader bewegen.
Welke plaats heeft zinzorg als onderdeel van integrale zorg, binnen dit ziekenhuis?
In mijn werk krijgt het zijn plaats in de vorm van introspectie. Zo probeer ik regelmatig te reflecteren op casussen door ze vanuit verschillende perspectieven te bekijken. Ik stel me dan vragen als ‘Wat zou mijn eigen verwachting zijn in deze situatie?’, ‘Hoe zou ik zelf reageren?’, …
Dit kan confronterend zijn omdat je ontdekt dat je de waarden die je zelf belangrijk acht niet altijd hanteert. En dan kan het goed zijn om op de rem te gaan staan.
Ik ben blij dat wij een pastorale dienst hebben in ons ziekenhuis die ons wijst op het belang van zinzorg als onderdeel van integrale zorg. Voor mij zijn jullie als ‘zinnarren’. De nar is een figuur die je al lachend vertelt wat je blinde vlekken zijn. Iedere mens heeft in zijn of haar leven zo’n spiegelpersonen nodig. Voor mij is dat een stuk van wat jullie doen, sensibiliseren en aanzetten tot reflectie naast het procedurele. Op die manier zorgen jullie er mee voor dat ons werk mensgericht blijft.
