UZ Leuven-team ondersteunt week lang hartchirurgie in Nicaragua

Andere manier van werken

“Bij aankomst in het ziekenhuis van Managua werden we ongelooflijk warm en sympathiek verwelkomd”, steekt Charlotte van wal. “Na een halve dag bekomen van de lange reis gingen we aan het werk. Dankzij de hulp van enkele Spaans-Engelse tolken maakten we ons al snel vertrouwd met het operatiekwartier. Het was meteen hard zwoegen tijdens de operaties, maar het hele team heeft alles gegeven. De ervaringen die we daar meemaakten – de goede en minder goede momenten, de makkelijke en moeilijkere ingrepen – zorgden voor een soort samenhorigheid die moeilijk te beschrijven valt.”

Voor het UZ Leuven-team was de manier van werken in Nicaragua wel even wennen. “De overvloed aan personeel in de operatiezaal zijn wij niet gewoon”, licht Laurien toe. “Het lijkt wel alsof het ziekenhuis graag mensen aan een job wil helpen, want er liep enorm veel volk rond, met elk hun eigen taakje: iemand om het sternum te wassen, een ander als omloop, weer een ander om materiaal te gaan zoeken … Best onpraktisch. Bij ons is de job van omloopverpleegkundige toch wat veelzijdiger, en gelukkig maar.”

Nog een voorbeeldje? Charlotte: “Hier in België zijn we het gewend om snel iets uit een kast te nemen wanneer het dringend is, maar in de operatiezaal in Nicaragua was amper materiaal voorhanden. Wanneer we iets nodig hadden, moest een verpleegkundige gaan aanschuiven aan de balie van het materiaalhok, een lokaal in het midden van het operatiekwartier. Elke naald, handschoen, thoraxdrain, pacemakerdraad en kompres werd daar zorgvuldig bewaard, geteld en meegegeven indien nodig. Dat zorgde wel voor wat onhandige situaties … Je kan je al inbeelden hoe traag de tijd lijkt te gaan als je op dringende pacemakerdraadjes moet wachten.”

(lees verder onder de foto)

Beperkte middelen

Nicaragua mag dan het grootste land van Centraal-Amerika zijn, er heerst wel veel armoede. Voor het uitvoeren van complexere congenitale chirurgie – de chirurgische behandeling van aangeboren afwijkingen – zijn er bijgevolg veel minder middelen beschikbaar dan bij ons, en ook de artsen zijn er minder ervaren in deze specialisatie. En dat is bijzonder jammer voor wie deze chirurgie en de bijbehorende zorg dringend nodig heeft.

“Het is niet altijd evident om moeilijke ingrepen te doen met beperkte middelen, terwijl je in je achterhoofd weet hoeveel nuttig materiaal er in België beschikbaar is”, vertelt Charlotte. “Het doet je beseffen hoeveel geluk wij hebben met onze scholing, de ruime keuze aan materialen en de oplossingen die we daardoor kunnen bieden wanneer een ingreep niet loopt zoals het hoort. Hier grijpen we als vanzelfsprekend naar een ECMO-toestel om een hartje in moeilijkheden wat rust te geven na een ingreep, maar in Nicaragua is zo’n toestel niet beschikbaar. Dat doet je nadenken … Hebben wij het hier zo goed? Of hebben zij het dan zo slecht?”

Na een week is het tijd om afscheid te nemen. “De dagen zijn echt voorbijgevlogen”, aldus Laurien. “Maar de dankbaarheid vanuit het ziekenhuis was enorm. De generaal van het New Military Hospital van Managua heeft ons zelfs beloond met een certificaat van vrijwilligerswerk, tijdens een persconferentie die live te volgen was op YouTube. Uiteraard zijn we enorm trots dat we deel mochten uitmaken van dit team. Met een onvergetelijke ervaring rijker kunnen we nu verder met onze job op het operatiekwartier in België.”