Enkele getuigenissen
Lies - 33 jaar
Mijn wereld stortte in na de diagnose. Het idee dat ik mijn kinderen misschien zal moeten loslaten, is beangstigend. Plots moet ik leven in die totale onzekerheid. Het is voortdurend een strijd tussen loslaten en toch zelf dingen in handen willen houden. Vaak heb ik het gevoel dat ik geen goede mama meer ben. Na de chemo’s ben ik vaak te moe om de kindjes zelf van school te kunnen halen, in bed te steken,… Zeker op zulke momenten als ik fysiek niet goed ben, zit ik veel te piekeren. De angst dat ik mijn kinderen niet groot zal zien worden, komt dan naar boven. Ook al zegt mijn omgeving “je mag zo niet denken”, doet het me deugd om die gedachten even te kunnen bewoorden.
Frans - 79 jaar
Ik ben een echtgenoot en (groot)vader van een hele hoop (klein)kinderen. Zij waren dan ook meteen de reden en mijn motivatie om na de diagnose van maagvlieskanker, de behandeling aan te vangen. Die behandeling is echter zwaar, ik voel me bijvoorbeeld vaak niet energiek genoeg om met de kleinkinderen bezig te zijn. Ik moet een balans vinden tussen mijn motivatie, namelijk de belangrijke mensen in mijn leven, en mijn gebrek aan motivatie door mijn fysieke beperkingen . Soms is die motivatie vinden, veel moeilijker dan gehoopt, maar vaak zijn zij het wel die me de ‘goesting’ geven om door te gaan.