Column van de pastor - "Eigenlijk proeven we even gratis tijd"

Druk-druk-druk: het is tegenwoordig ‘in’ bij de jonge en oudere generatie. Ik pleit zelf schuldig, bijvoorbeeld wanneer mijn planning voor de dag in duigen valt door een dringende oproep, een uitgelopen vergadering, een lang telefoontje. Of wanneer het gewoon niet loopt zoals ik had gepland. En in mijn omgeving is het niet veel beter. Stel maar eens iemand de vraag hoe het met hem gaat: hoe vaak krijg je niet als antwoord ‘Goed, maar goh … 
zo druk!’?

En toch. Misschien hebben we meer tijd dan we denken. Dat is in ieder geval wat het boek Ruimte voor het onverwachte mij doet beseffen. De twee auteurs hebben zich verdiept in het onverwachte, dat wij meestal zien als een streep door de rekening. Ons moderne leven lijkt alsmaar meer beheersbaar en controleerbaar, maar niets is minder waar. Dus kun je de dingen die ons overkomen maar beter vanuit een ander perspectief bekijken. En waarom niet de wachttijd die onvermijdelijk bij elke dag hoort niet langer als tijdverspilling bekijken, maar als ruimte en tijd om te kunnen nadenken, stilvallen, je misschien zelfs te vervelen?  
 

Als je het eens optelt, wachten we ontzettend veel tijdens onze dagelijkse activiteiten. Wachten op de lift, op de bus of trein, wachten terwijl je laptop opstart, wachten als we in de file staan … In het ziekenhuis wordt er vermoedelijk nog meer gewacht dan op andere plaatsen. Er zijn hier zelfs plaatsen voorzien voor al dat wachten, kijk maar naar het aantal wachtzalen en wachtkamertjes in dit ziekenhuis. 

Vol spanning kijken mensen naar het grote tv-scherm, tot hun pasfoto en volgnummer erop verschijnt om naar de aangewezen dokterskamer te gaan. Maar er zijn nog heel wat andere vormen van wachten in een ziekenhuis. Wachten als patiënt op intensieve op dat kwartiertje tijd met je bezoekers. Wachten op de resultaten van het eerste of het zoveelste onderzoek. Wachten als waken bij een stervende persoon die je dierbaar is. Wachten en hopen op een vlotte bevalling en een mooie geboorte van je baby. Zoveel mensen brengen hun wachttijd hier in het ziekenhuis door. 

Vaak voelt die wachttijd aan als tijd die we verliezen, als tijd die door onze handen glipt. We hebben het gevoel er geen grip op te hebben en zijn bang dat het oponthoud ons op andere momenten in tijdsnood zal brengen. Vooral de onwetendheid tijdens het wachten is vervelend. Je weet meestal niet hoelang je nog zal moeten wachten: twee minuten tot de lift arriveert? Nog 35 minuten tot jouw pasfoto op het scherm verschijnt? Drie uur tot de geboorte van je kindje? De wachttijd voelt soms aan als een hindernis om je doel te bereiken. Wachten maakt ons ongeduldig, gefrustreerd of slechtgehumeurd. 

Het boek inspireert mij in ieder geval om voortaan de tijd die aan me voorbijgaat meer te koesteren en niet enkel te bekijken als een obstakel of hindernis. We moeten al zo veel de hele dag: de to-dolijstjes korter maken, ons naar een volgende afsprak haasten, op tijd komen ... Maar tijdens zo’n wachttijd moeten we helemaal niets, want we kunnen niets anders dan wachten. Eigenlijk proeven we op dat moment even van gratis tijd, of we het nu willen of niet. En tijd, zo weten we allemaal, is ontzettend kostbaar en waardevol.

Probeer het zelf eens: tijdens het wachten je ervan bewust zijn dat er even helemaal niets kan of moet. Misschien komt er precies tijdens die momenten ruimte voor veel.