Column van de pastor - "Hij moet mij toch echt wel graag gezien hebben , hé?"

“Ja, meneer pastoor, onze Lieven Heer heeft me gezegend met een schoon leven.” Met die woorden besluit de kranige tachtigjarige dame haar verhaal. We vallen even stil. Ik kijk naar buiten en denk terug aan flarden van het gesprek. 

Ze vertelde dat ze jaren geleden in de armen liep van een liefdevolle echtgenoot. Hij had een goede job, waardoor ze zich een mooi huis konden veroorloven en enkele verre reizen hebben gemaakt. “Ook nu, meneer pastoor, komt hij elke dag op bezoek, ook al zit hij daarvoor een halve dag op de bus. Hij moet mij toch echt wel graag zien, hé?”
 

De kinderen ziet ze nu te weinig naar haar zin door de beperkte bezoekersregeling omwille van corona, maar ze telefoneren wel regelmatig. Ze is fier op de gezinnen die ze hebben uitgebouwd.Ze heeft een goede band met elk van hen. “Acht kleinkinderen en al twee achterkleinkinderen, hé. Wie had dat ooit kunnen denken?” Ze kreeg een tablet van hen cadeau, maar dat vindt ze maar niets. “Ik versta hen nooit. Vaak druk ik op een verkeerd knopje en zijn ze plots weer weg.”

Er waren ook tegenslagen in haar leven. Eén tegenslag snijdt tot op vandaag nog altijd erg diep. Ze verloor als jonge vrouw een zoontje in het kraambed. “In die tijd”, zo vertelt ze, “werd daar geen aandacht aan besteed. Het kindje werd meegenomen door een zuster. Ik kon zelfs geen afscheid meer nemen. En thuis werd er niet over gesproken.” Nu sukkelt ze al een tijdje met haar gezondheid.

Ik kijk haar weer aan en ze glimlacht. “Gij zou precies ook liever buiten zijn hé, met dat mooie weer?” Ik sta op en wil afscheid nemen. Ze doet teken dat ik dichterbij moet komen. Vliegensvlug neemt ze mijn hand vast. Tot daar de anderhalvemetermaatregel.
 

“Meneer pastoor, gij telt uw zegeningen toch ook, hé?” “Ja, ja, wees gerust!”, antwoord ik terwijl ik snel weer een stap achteruit zet. Bij het verlaten van de kamer vraag ik me af wat ik dan precies moet tellen.

‘Zegenen’. Het is een woord dat je niet meer zo vaak hoort. Terugdenkend aan het gesprek bedenk ik dat zegenen veel te maken heeft met dankbaarheid. Deze dame is dankbaar voor haar lieve echtgenoot, voor het leven en de familie die ze samen hebben opgebouwd. Ze is dankbaar voor die aspecten van het leven die je niet in de hand hebt, maar die je zomaar overkomen. Ze is dankbaar dat de balans nu, op het einde van haar leven, positief overhelt.

In de christelijke traditie zegenen mensen en worden mensen gezegend op de breuklijnen van het leven: bij de geboorte, bij het groeien tot volwassene, bij het maken van cruciale levenskeuzes, bij het ouder worden, bij lijden en overlijden. We zegenen elkaar omdat we dankbaar zijn dat het leven ons zomaar wordt gegeven, ongevraagd en onverdiend. Het staat in schril contrast met de idee dat alles maakbaar is.

Ik heb nog altijd niet geantwoord op de vraag van de dame. Welke zegeningen telt deze ‘meneer pastoor’? Menig patiënt slikt als ik verwijs naar mijn vrouw en kinderen. “Dat mag toch niet van de paus?”, vragen ze dan verschrikt. Je ziet het: onze beroepstitel ‘pastor’ blijft voor verwarring zorgen. De ‘pastoor’ zorgt voor een kerkgemeenschap. De ‘pastor’ draagt vaak zorg voor een gezin. Ik voel me gezegend met het gezin waar ik uit voortkom en met het gezin waar ik nu in thuiskom.

Ik geniet van de boswandelingen met onze hond en al die prachtige herfstkleuren. Van de winterse avonden gezellig samen aan de kachel. Vaak zet de patiënt ook de pastor aan het denken. Wellicht besefte ze het niet eens, maar deze kranige dame heeft mijn dag een gouden randje gegeven. Af en toe tijd maken om dankbaar te zijn werkt bevrijdend, merk ik. Het verlost je even van ‘altijd meer’ en ‘altijd beter’. 

En dat met slechts één vraag: “En jij, welke zegeningen tel jij?”