Column van de pastor - "Haar positivisme is onverwoestbaar"

In slaap vallen in de zetel en wat later wakker worden met een dekentje over je heen. Dat is het kleine gelukje dat we vandaag opensloegen. Begin dit jaar kochten we het boek Geluk zit in een klein boekske. Sindsdien lezen we thuis elke ochtend een kleingelukske en ‘s avonds vertellen we ons gelukje van de dag aan elkaar. Als we het vergeten, herinnert onze jongste er ons secuur aan, want ‘geluk is belangrijk’. Gelijk heeft ze.

Andere mensen zijn ook tot dat inzicht gekomen, getuige de mangomomenten in het ziekenhuis: kleine, onverwachte attenties of gebaren tijdens de dagelijkse verzorging tussen patiënten, familieleden en zorgverleners, programma’s als Don’t worry, be happy en allerhande gelukskaarten die verschijnen. 

Waarschijnlijk geen toeval in een tijd die op wereldvlak nu niet bepaald de gelukkigste is. Nu de grote dingen verdwijnen, worden de kleine dingen groot, schreef de Nederlandse dichter Garmt Stuiveling al in 1965. Corona heeft ons dat pijnlijk duidelijk gemaakt, maar patiënten hier in het ziekenhuis weten dat al veel langer. 

Voor de vzw Amfora voer ik regelmatig gesprekken met mensen die niet lang meer te leven hebben, en schrijf ik hun verhaal op. Het is de bedoeling om het wezenlijke uit een mensenleven in een verhaal te vatten en door te geven aan nabestaanden. Meestal voert dankbaarheid om klein en groot geluk de boventoon in die eindelevensverhalen, boven verdriet en onrechtvaardigheid. 

En dan is er nog mevrouw M. Zij staat midden in het leven, maar dan wel een leven dat niet gemakkelijk is. Haar chronische ziekte, van jongs af aan. De belastende behandelingen en verminkende operaties. Haar werk en haar hobby’s, die ze een voor een moest opgeven. Haar onvervulde kinderwens omdat haar lichaam een zwangerschap niet aankon. Haar partner, plots weggerukt door een verkeersongeval, terwijl hij altijd voor haar had gezorgd. Haar verhuis naar een serviceflat op veel te jonge leeftijd. 
 

Ondanks al die zwaarte is het positivisme van mevrouw M. onverwoestbaar en zegt ze dat ze een gelukkig mens is. Onlangs vertelde ze mij dat ze een dankbaarheidsdagboek bijhoudt. “Elke dag schrijf ik op waar ik die dag dankbaar voor ben. Dat is niet altijd gemakkelijk. Op duistere dagen schrijf ik maar iets heel kleins, maar ik verplicht me wel om elke dag iets te schrijven. Als ik dan heel diep in de put zit, herlees ik het, en zo geraak ik er altijd weer uit.”

Geluk is niet het leven hebben waarvan je houdt, maar houden van het leven dat je hebt, schreef een wijze juf in de lagere school in mijn poëziealbum. Ik heb die spreuk herontdekt, omdat hij ook het levensmotto van mevrouw M. is. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar mevrouw M. slaagt erin, en zoveel anderen met haar, hier in het ziekenhuis of elders. 

Respect.