‘Keer om.’ Dat zegt de gps elke keer als ik weer eens verloren gereden ben. En wijst me geduldig de juiste weg. Samen met de wasmachine en de microgolf vind ik de gps een onmisbare uitvinding.
Ik herinner me nog levendig de tijd voor de gps. De zoektocht naar afgelegen parochiezalen bijvoorbeeld, vaak in het donker en bij slecht weer. Zonder cochauffeur al een hele klus, met een wegbeschrijving en een kaart op schoot. Maar het werd pas echt hopeloos als ik eenmaal verloren gereden was. Ik beschikte niet over het talent om me te heroriënteren en een nieuwe weg te vinden.
Dat gevoel is nu helemaal terug met de nieuwe bewegwijzering in campus Gasthuisberg. Een nieuw systeem is nodig, maar ik mis die vele vrolijk gekleurde pijlen toch een beetje. Ze deden me altijd denken aan mijn staptochten naar Compostella, waar je de gele pijlen moet volgen.
Geen wonder dat lotgenotengroepen zo'n succes hebben
Nu vertrek ik met een plannetje vanuit de Bruine straat, poort 6, niveau 1. Een gps is er niet, wel vriendelijke, bekwame vrijwilligers op strategische plaatsen. Dat belet patiënten en bezoekers echter niet om iedereen die een ziekenhuisuniform draagt de weg te vragen. “Ik weet het ook niet”, vind ik geen goed antwoord, dus ga ik mee op zoek. Zo kom ik op veel afspraken te laat, maar leer ik ook heel veel.
Misschien is het met het leven ook zo. We hebben allemaal verschillende talenten, vaardigheden, kennisgebieden. Zo leveren we ieder een eigen bijdrage aan de samenleving. Maar voor het leven zelf heeft niemand een uitgestippelde route. We zijn allemaal onderweg. Zoekend, met vallen en opstaan. Op sommige momenten gaat het bijna vanzelf en huppelen we door het leven, op andere momenten is de weg zwaar en moeizaam en bezwijken we bijna onder alles wat we te dragen hebben.
Het is een troostende gedachte dat we samen op zoek zijn. Op dit moment verkeert de ene in een kwetsbare situatie en kan de andere op een of andere manier hulp verlenen, morgen of overmorgen zal het vermoedelijk omgekeerd zijn. Dat zo veel mensen voor ons en veel mensen na ons soortgelijke ervaringen meegemaakt hebben, geeft hoop. Het lost ons probleem niet op, maar we zijn er wel minder alleen door. Geen wonder dat lotgenotengroepen zo’n succes hebben.
Of met de woorden van een oud gezegde: “Het is moeilijk te zeggen of er zoiets als ‘hoop’ bestaat. Misschien is het met hoop als met de wegen op het platteland. Eerst waren ze er niet, maar als veel mensen in dezelfde richting lopen, ontstaat de weg vanzelf.”
Anne Gessler is een van de pastors van UZ Leuven. Wil je een pastor spreken? Neem dan contact op met de verpleegeenheid of met het secretariaat: tel. 016 34 86 20.
Anne zelf kun je mailen via anne.gessler@uzleuven.be.
