Francine: “Ik ben alleen, mijn man is een tijd geleden overleden. We zaten wat te praten over vakantie aan zee en hij viel in slaap. Dat gebeurde wel meer, maar ik merkte dat de hond bij hem bleef zitten janken. Het was een hartstilstand. Die minuten dat ik nog met mijn man alleen was, waren de langste van mijn leven, het was verschrikkelijk. Ik kon het niet geloven. Zo’n goede man. We waren allebei met pensioen. Ik had veertig jaar gewerkt op het ministerie van financiën.”
Hoe ben je hier in het ziekenhuis beland?
Francine: “Op een dag vonden ze me bewusteloos op de grond. Ik had diabetes, zonder het te weten. Toen ik wakker werd op de intensieve zorg van campus Gasthuisberg hebben ze me voorzichtig verteld dat ze een voet hadden moeten afzetten, omdat ik anders nog maar vijf dagen te leven had. Dat was schrikken. Maar ik dacht: als het moet, moet het. Ik vroeg of ik mijn vrienden mocht zien. Want ik heb échte goede vrienden, Francine en Gilbert, en zij zeiden: ‘Het kan nog veel erger.’ Dat heeft mij goed gedaan. Twee weken later hebben ze ook mijn onderbeen moeten amputeren tot aan de knie. Ik dacht: de dokters zullen wel weten wat ze doen, ik stap wel met een prothese. Hier verblijven mensen die bij een zwaar ongeval beide benen verloren hebben en die later toch weer stappen.”
Denk je nog vaak aan je man?
Francine: “Ik heb nooit meer een andere man in mijn leven toegelaten. Toe ik nog thuis was, ging ik hem vaak bezoeken op het kerkhof, daar praatte ik met hem net als vroeger. De hond ging mee, maar die is er ondertussen ook niet meer. Hij was zeventien jaar en blind en doof, ik heb hem moeten laten inslapen. Dat heeft me veel verdriet gedaan, want ik had hem van mijn man gekregen.”
Naar het nieuws kijk ik niet meer, dat gaat te veel over corona
En hoe gaat het hier?
Francine: “Ik heb gelukkig niet veel pijn en ik kan al best overweg met een rollator. Ik kan goed tegen alleen zijn, dat was ik al gewend. Ik kijk graag televisie, Sturm der Liebe bijvoorbeeld, of Thuis, dat is toch het leven. Naar het nieuws kijk ik niet meer, dat gaat te veel over corona. Ik luister met oortjes om de twee kamergenoten niet te storen, anders komt er ruzie van: iedereen heeft zijn karakter. En schrijf zeker op in je artikel: het feit dat ik al zo ver geraakt ben, heb ik te danken aan het personeel. Die werken ontzettend hard. Als je hier revalideert, zie je pas echt hoeveel ze voor ons over hebben.”
Je houdt de moed erin?
Francine: “Ja, al mis ik mijn vrienden die me door corona niet mogen bezoeken, daar heb ik het soms moeilijk mee. Straks ga ik buiten in het park op een bank zitten, op veilige afstand; om wat te praten met mijn lotgenoten hier.”
En na Pellenberg?
Francine: “Als ik hier weg mag, ik heb geen idee wanneer, verhuis ik naar een serviceflat. Mijn huis verkoop ik, dat was toch te groot geworden. Ik droom nu al over dat terras van die flat, waar ik iets lekkers zal drinken met Francine en Gilbert. Ik ben nog maar 67, ik zou nog graag een endeke leven, dus ik zal me goed verzorgen. En als ik moet gaan, wil ik gaan zoals mijn man: opeens gedaan. Geen miserie.
(Tekst: Jan Van Rompaey)
Ons ziekenhuis is een dorp in de stad. Jan Van Rompaey trekt met de regelmaat van de klok naar revalidatiecentrum Pellenberg. Om er te luisteren naar gewone en bijzondere verhalen van mensen die er verblijven.
Graag meer lezen?
Alle verhalen uit Dorp in de stad van de voorbije jaren vind je hier.
