De miserie begon op een familiefeest bij Juliennes zoon, bijna een jaar geleden. “Het was een zonnige dag en we zouden wat foto’s nemen tussen de bloemen in de tuin. Mijn voet kwam terecht in een klein putje in het gras. Ik viel en brak mijn heup.”
Dochter Ingrid: “Maar dat wisten we toen nog niet. Mijn moeder wilde niet naar de dokter, ze wilde het feest niet verknoeien. Thuisgekomen kon ze nauwelijks uit de auto geraken, maar ook toen wilde ze niet naar spoed. Ze heeft gewacht tot de volgende ochtend.”
Het zegt veel over de kranigheid van Julienne. Maar helaas is veel rondstappen, nu bijna een jaar later, nog altijd moeizaam en pijnlijk. Een nieuwe heup bracht niet het verhoopte soelaas, de infiltratie evenmin. Het huilen staat Julienne nader dan het lachen. “Ik probeer me sterk te houden, maar dit duurt te lang.” Ingrid knikt meelevend. “Deze situatie is bijzonder frustrerend voor haar. Hopelijk kunnen de dokters haar nu toch helpen.”
Onze reporter trekt door de gangen van campus Gasthuisberg en meet de hartslag van mensen die hier passeren. In deze editie polsen we naar kleine en grote frustraties: waar breken onze patiënten zich het hoofd over en hoe gaan ze daarmee om?