Het begon met pijn in de lies na een barbecue. Een voedselvergiftiging, dacht zijn huisarts eerst. De klachten hielden aan en uiteindelijk werd een behoorlijk groot gezwel gevonden. Nik werd regelmatig opgenomen in het ziekenhuis. Hij bleef er zeven dagen op zeven aan een infuus, afgewisseld met telkens twee weken thuis. “Ik had geluk, ik verdroeg de behandeling goed en ben niet erg ziek geweest. Maar mijn leven stond wel op zijn kop, want het was een agressieve kanker.”
De controle uit handen geven was enorm frustrerend
Ondanks de behandelingen werkte Nik verder, vanuit de ziekenhuiskamer. “Intussen is er gelukkig iemand aangeworven op mijn bedrijf en kan ik wat gas terugnemen. De grootste frustratie was voor mij de controle van mijn leven uit handen geven. Maar dat begin ik nu wel te leren. Momenteel werk ik halftijds.”
“Ik ga zeker niet meer zo hard als vroeger werken en meer vakantie nemen. Mijn vrouw bewaakt dat, ze kent me! We hebben een verblijf gekocht in het buitenland en gaan er samen nog een mooie tijd van maken. Want ook mijn vrouw en kinderen hebben het moeilijk gehad met mijn ziekte, dat is niet te onderschatten. Nu het acute gevaar geweken is, zie ik bij haar de gevolgen van de stress. Zelf heb ik ook enorm veel steun gehad aan de mensen van de dienst oncologie: zij hebben me geholpen om de ziekte door te komen en te verwerken. Het is een topteam!”.
Onze reporter trekt door de gangen van campus Gasthuisberg en meet de hartslag van mensen die hier passeren. In deze editie polsen we naar kleine en grote frustraties: waar breken onze patiënten zich het hoofd over en hoe gaan ze daarmee om?