Roger: “Als klein baasje was ik nochtans niet zo rustig: een leraar heeft me ooit nog tussen twee banken vastgebonden (lacht). Mijn portie ziekenhuizen heb ik al wel gehad. Jaren geleden kreeg ik een hersentrombose: ik kon drie dagen niet spreken, het zag er niet goed uit. Die trombose kreeg ik net toen mijn vrouw en ik veel geïnvesteerd hadden in onze drukkerij. Ik was bang dat we aan de bedelstaf zouden geraken. Maar het kwam gelukkig goed. Ik heb mijn kinderen een bloeiende zaak kunnen doorgeven.”
“Nu heb ik longfibrose. Dat is een verharding van de longblaasjes, waardoor je nog maar 50 tot 60 procent van je longcapaciteit behoudt. Ik kreeg de diagnose vier jaar geleden en daar staat een vervaldatum op: gemiddeld acht jaar te leven. Tel dus maar uit ...”
“Ik weet wat het is om afscheid te moeten nemen van het leven. Mijn moeder is gestorven aan kanker, ze heeft het heel moeilijk gehad met het feit dat ze ons moest achterlaten. Ik kan goed tegen pijn, maar als het te erg wordt ga ik zeggen ‘Trek de stekker er maar uit’. Al ben ik daar nu niet mee bezig. Er is voorlopig nog meer dan genoeg in het leven om van te genieten.”
(Tekst: Ria Goris)
Check-up
Onze reporter trekt door het ziekenhuis en meet de hartslag van mensen die hier passeren. In deze editie praten we met patiënten over momenten van afscheid. Afscheid van een ongeboren kind, een geliefde of je vertrouwde leven thuis: het verdriet van iets of iemand te moeten missen kennen we allemaal.