“In het woonzorgcentrum waar opa verblijft, kan hij niet behandeld worden voor de infectie van de urinewegen die hem nu geveld heeft. Hij is een sterke man, mijn opa: hij overleefde tien jaar geleden al een hartoperatie. Maar nu is hij zo zwak als een vogeltje.”
“Dit ziekenhuis is zo vertrouwd. Ik werkte hier twaalf jaar, tot die baan moeilijk te combineren viel met de zorg voor mijn twee dochters. Ik heb het hier altijd heel fijn gevonden. Minder goede herinneringen aan UZ Leuven zijn er ook, omdat mijn papa hier gestorven is. Dat was erg pijnlijk. Je bent zelf heel de tijd bezig met mensen helpen en je wilt zo graag je eigen vader redden. Maar het heeft niet mogen zijn. Hij overleed terwijl hij wachtte op een longtransplantatie.”
“Nu zorg ik samen met mijn moeder en tante voor opa wanneer het kan. Wat mij gelukkig zou maken? Als we vandaag nog iets positiefs zouden horen. En vooral als hij zou recupereren en opnieuw zou kunnen tekenen. Hij doet dat zo graag en hij is er bijzonder goed in.”
Onze reporter trekt door de gangen van campus Gasthuisberg en meet de hartslag van mensen die hier passeren. In deze editie praten we met patiënten over kleine lichtpuntjes in tijden van bange of onzekere dagen.