"Ik ging onder het mes: er werden grote delen van mijn huid weggeschraapt en mijn rechterbeen werd tot boven mijn knie geamputeerd. Het heeft maanden geduurd voor ik dat echt besefte, want ik werd sterk verdoofd om de wonden te spoelen.”
“De ergste momenten waren toen ik al tijdens de revalidatie een week aan bed gekluisterd lag met een infectie. Het molentje in mijn hoofd ging malen: hoe moet dit verder? Al die tijd heeft mijn vrouw voor onze 3 kindjes gezorgd én onze zaak rechtgehouden, met steun van de familie. Ik ben Geraldine heel dankbaar voor wat ze allemaal doet. Nu weet ik nog beter wat voor een sterke vrouw ze is. Wanneer ik naar huis ga in het weekend, is het knuffelsessie met de kinderen. De jongste zegt de eerste uren constant ‘papa, papa, papa’. Ik koester die tijd met mijn gezin, veel meer dan voordien toen ik zo druk bezig was. Na enkele dagen thuis keer ik terug naar ‘het sporthuisje’, zoals de jongste Pellenberg noemt.”
“Mijn liefde voor Geraldine en mijn gezin houdt me recht. In Pellenberg kan ik werken aan verder herstel, dat geeft moed. De sfeer met de andere revalidanten is prima, we ontwikkelen een eigen soort humor, genre ‘alles loopt op wieltjes’. Op de loopband ga ik met een kompaan een gezonde competitie aan. En ik heb zeker nog ambities. Zo wil ik mijn vrouw ontlasten in de zaak, zij draait nu op 150 procent. Ik heb haar ook beloofd dat ik na mijn thuiskomst meer tijd zal doorbrengen met mijn gezin. Wij kunnen trouwens veel beter praten over emoties dan vroeger. Het mooie van het leven ben ik meer gaan appreciëren.”
(Tekst: Ria Goris)
Check-up
Onze reporter trekt naar de groene bossen van revalidatiecentrum Pellenberg en meet de hartslag van de mensen die hier revalideren. In deze editie praten we met patiënten over moed. Want als het leven een dramatische wending neemt, is er moed nodig om nieuwe kansen te zien.