Nooit gedacht dat ik nog eens naar een ziekenhuis zou verlangen. Dat ik zou popelen om naar campus Gasthuisberg te rijden, de ondergrondse parking in, de trappen op en via het overdekte wandelpad naar het onthaal.
Daar wil ik het vertrouwde geroezemoes in de onthaalruimte opvangen, een snelle blik op de cafetaria werpen. En knikken naar de onthaalmedewerkers die mij met een glimlach de weg zullen wijzen aan de hand van gekleurde pijltjes. Dan wil ik door de gangen wandelen, langs bezoekers, patiënten, dokters en verpleegkundigen. En ja, ook die typische geur opsnuiven die mij vaak deed huiveren, maar waar ik nu naar verlang.
Gasthuisberg voelt toch altijd een beetje als thuis
Onderweg, op mijn wandeling door de gangen, zal ik misschien een vertrouwd gezicht zien. Want Gasthuisberg is, net als Leuven, groot maar tegelijkertijd heel klein. In mijn studententijd volgde ik in dit ziekenhuis lessen en kwam ik hier wel eens voor een consultatie of babybezoek.
Later bleef ik in Leuven hangen, zoals zovele studenten. UZ Leuven was toen al een begrip voor mij. Bij grote en kleine problemen kwamen we met de kinderen naar hier. We legden hen als onze kostbaarste schatten in deskundige handen.
Toen ik in de journalistiek belandde, begon ik te reizen naar verre landen. Daar zag ik zieke kinderen, zwangere vrouwen en stervende mensen in ziekenhuizen en medische hulpposten, maar veel vaker bij hen thuis. Het verschil met onze Belgische gezondheidszorg is bijna niet te bevatten.
In Congo zag ik kinderen sterven als vliegen, terwijl hier gevochten wordt voor elk menselijk leven. In Afghanistan is het elke dag bidden en hopen om het kraambed te overleven, Insjallah. In Benin zag ik vrouwen op het kerkhof bevallen: een goed gekozen plek, want als het fout loopt, zijn ze meteen op de plaats waar moeder of kind, of allebei, begraven kunnen worden. Bij elk kind dat ik zag sterven, dacht ik: in ons land hadden ze nog geleefd.
Na die verre reizen kwam ik thuis en maakte ik ook hier reportages. In UZ Leuven zag ik zo kinderen geboren worden en mensen sterven. Als journalist kwam ik op de brandwondenafdeling, op intensieve zorg, in het mortuarium, op het bevallingskwartier. Ik woonde behandelingen, ingrepen en dissecties bij. Net als elders in de wereld zag ik hier pijn en verdriet, maar ook warmte en vreugde.
In ons land hadden ze nog geleefd
Af en toe kwam ik, onvermijdelijk, zelf als patiënt in Gasthuisberg terecht. Nooit vergeet ik hoe ik, doodziek geworden in Azië, vanop de luchthaven met een ziekenwagen naar daar werd overgebracht. In Azië zou ik het niet gehaald hebben. En hoeveel vrienden en familieleden werken er niet in UZ Leuven?
Kortom, voor mij en voor zovele anderen die in Leuven wonen, voelt Gasthuisberg toch altijd een beetje als thuis. Als ik goed nadenk, besef ik dat ik al anderhalf jaar geen voet meer in UZ Leuven heb gezet, met dank aan corona. Ik besef dat ik dat ziekenhuis intussen diep in mijn hart draag.
Vandaag, terwijl ik dit stukje schrijf, is mijn dochter exact 40 weken zwanger. De baby kan elk moment geboren worden. Als UZ-magazine verschijnt, is mijn eerste kleinkind er. Zelf heb ik vier kinderen op de wereld gezet, zonder veel angst of zorgen. Maar nu mijn dochter op het punt staat om te bevallen, nu ik zelf grootmoeder ga worden, voel ik mij onzeker en bezorgd.
Vandaag bid en hoop ik dat alles goed komt met moeder en kind. Alsjeblieft, Gasthuisberg, toon opnieuw wat je waard bent. Omarm mijn dochter als ze, vandaag of morgen, met barensweeën bij jou komt aankloppen. Laat haar snel en vriendelijk binnen, omring haar met het beste wat je haar te bieden hebt en toon wat je waard bent. Ik zal je eeuwig dankbaar zijn.
(Oscar werd geboren op 2 juli. Mama, baby en oma stellen het goed.)
Annemie Struyf
Annemie Struyf is journaliste, tv-maker, schrijfster en moeder van vijf kinderen. Van thuisstad Leuven tot in het verre buitenland: Annemie gaat altijd op zoek naar authentieke verhalen. Verhalen van schoonheid en troost, die de blik verruimen en het hart verwarmen.
