Hoe reageer je op zo’n moment?
Lionel: “Ik ben ijs gaan halen en heb meteen de baas gebeld en gezegd dat ik hem naar spoed zou brengen. In de auto zei hij nog: ‘Da’s niks manneke, zoiets kan gebeuren’. Maar ik kreeg toch een soort van schuldgevoel. Ik voel me daar niet goed bij.”
Ik wacht op een telefoontje dat mij geruststelt
Er verschijnt iemand aan het raampje van de container, in de waan dat dit een loket is. Hij laat een bloedende vinger zien en doet teken dat hij verzorgd wil worden. We gebaren dat de ingang van de spoedgevallendienst zich wat verderop bevindt.
Lionel: “Ik wacht op een telefoontje dat mij geruststelt. Stel je voor dat het een schedelbreuk is … Hij is meer dan een collega, ik werk al keilang met hem samen, we zijn vrienden geworden. En nu dit. Ik hoop dat het goed komt.”
Die volle baard is wel indrukwekkend.
Lionel: “Ja, maar hij maakt het dragen van een mondmasker bepaald niet gemakkelijk. Het glijdt altijd naar beneden. Ik heb al overwogen om hem dan maar af te scheren. Maar ik draag hem al zolang en ik vrees dat mensen mij zonder baard niet meer gaan herkennen.”
En de tattoo op je arm, uit je legerdienst?
Lionel: “Nee, ik heb die al ettelijke jaren, ik was achttien. Dat is gewoon rock-’n-roll, een bevlieging waar ik nog geen moment spijt van heb gehad. Niet iedereen vond dat toen leuk, maar daar was ik niet mee bezig. De nieuwe generatie heeft daar geen probleem meer mee: tattoos zijn nu meer ingeburgerd. Het ligt misschien nog altijd wat moeilijker voor een loketbediende van een bank. Maar ik werk in de bouwsector, daar wordt dat geaccepteerd.”
Veel nadeel ondervonden van de coronatijd?
Lionel: “Iedereen denkt dat, maar nee. Integendeel, wij hebben juist méér werk dan voor de coronatijd. Veel bedrijven en kantoren bleven leeg, omdat het merendeel van het personeel van thuis uit werkte. Van die gelegenheid maakte men gebruik om herstellingen te laten uitvoeren. We hebben niet stilgezeten. Ik ging elke avond zingend naar huis.”
Een gezin?
Lionel: “Niet getrouwd, wel een dochter van veertien. En nee, ik ben geen strenge papa. Mama is voor de regels, papa voor de fun. Dat is een ideale combinatie. Hoe laat is het? Nog altijd geen telefoontje, is dat normaal?”
(Tekst: Jan Van Rompaey)
Ons ziekenhuis is een dorp in de stad. Jan Van Rompaey trok in coronatijden naar de spoedgevallendienst van campus Gasthuisberg. Om er te luisteren naar gewone en bijzondere verhalen van mensen die er verzeild geraken.
Graag meer lezen?
Alle verhalen uit Dorp in de stad van de voorbije jaren vind je hier.
