Ik heb geen idee wat er met papa aan de hand is
En je bent ongerust.
Nicole: “Ja, toch wel. Ik heb hem nooit zo geweten. Meestal als er iets is, wuift hij het gewoon weg. Maar nu zag ik dat zijn gezicht vertrok van de pijn en hij probeerde het niet weg te stoppen. Dat zijn we niet gewoon van hem. Ik heb geen idee wat er aan de hand is en wat ze aan het doen zijn. Het feit van helemaal in het ongewisse te blijven, maakt me ongerust.
Ik wacht hier al enkele uren op de resultaten van de onderzoeken. Tussenin ben ik wat aan het studeren, maar dat neemt niet weg dat ik bang blijf.”
Wat studeer je?
Nicole: “Kinesitherapie, hier in Leuven. Nog drie jaar. Het ziekenhuis zelf boezemt me geen angst in, ik ben hier als studente wel vaker geweest. Maar het is de onzekerheid.”
En je moeder?
Nicole: “Die wacht thuis op een telefoontje, mijn vader zei dat hij haar wel zou bellen. Ze wist dat ze toch niet bij hem mocht blijven en ook dat ik hier zou zijn. Mijn moeder is Poolse. En mijn vader is van Roemeense afkomst. Ze hebben mekaar in België leren kennen, op een gegeven moment waren ze allebei hier aan het werk. Eigenlijk weten we niet veel over die periode, onze ouders praten daar niet vaak over. Ze zijn om economische redenen naar hier gekomen, op zoek naar werk. Maar ze wilden in de jaren negentig ook niets te maken hebben met het communisme in hun geboorteland.”
Hebben jullie nog een band met de thuislanden van je ouders?
Nicole: “Oh ja, we hebben daar veel familie wonen. Gewoonlijk reizen we elk jaar naar Roemenië en Polen, alleen dit jaar kon dat niet door de coronamaatregelen. Vaak is het zo dat mensen die emigreren het contact verliezen met hun achtergebleven familie, maar wij bellen of skypen bijna elke dag. Mijn broer en ik spreken Roemeens en Pools. En we wonen in Antwerpen, daar is een grote Poolse gemeenschap. Ik denk wel dat mijn ouders hier gelukkig zijn met hun huisje, tuintje en twee hondjes (lacht). Ik hoop maar dat mijn vader niets ernstigs heeft. Mochten jullie iets te weten komen, ik ben in de parking.”
(Tekst: Jan Van Rompaey)
Ons ziekenhuis is een dorp in de stad. Jan Van Rompaey trok in coronatijden naar de spoedgevallendienst van campus Gasthuisberg. Om er te luisteren naar gewone en bijzondere verhalen van mensen die er verzeild geraken.
Graag meer lezen?
Alle verhalen uit Dorp in de stad van de voorbije jaren vind je hier.
