Er schuilt een hamster in elke mens. Dat hebben we het voorbije jaar wel duidelijk gezien. Ik pleit schuldig: ik heb last van hamstergedrag, niet alleen tijdens een lockdown, maar altijd. Ik ben een cricetus cricetus libellus, een gewone veelkleurige boekenhamster.
Meestal heb ik het behoorlijk goed onder controle, maar bij twee gelegenheden loopt het volledig uit de hand. Als er ergens een tweedehandsboekenverkoop voor een goed doel georganiseerd wordt, beschouw ik het als mijn morele plicht om zo veel mogelijk boeken te kopen. En elk jaar voor we op vakantie vertrekken, huppel ik met grijpgrage pootjes door de plaatselijke boekenwinkel en grabbel romans, verhalenbundels, biografieën en thrillers bij elkaar, genoeg voor minstens drie maanden vakantie in plaats van twee weken.
Na de eerste shock komt de dood als een oude vriend
Thuis leg ik ze op stapels, blader ik erdoor en droom ik van de volgorde waarin ik ze zal lezen. En dan begint het onderhandelen met de weergoden. Afhankelijk van de periode waarin we op vakantie gaan, hoop ik op onafgebroken regen of een genadeloze hittegolf. In het eerste geval kan ik in de zetel blijven zitten met een boek, in het tweede geval onder een boom in de schaduw.
Mijn huisgenoten vragen me weleens wat eigenlijk het nut is van op reis gaan. Thuis hebben we toch ook een zetel en een boom. Ik antwoord dan dat ik thuis niet de rust heb om uren aan een stuk te lezen, omdat er altijd zo veel te doen is. Waarop ze steevast schuldbewust kijken en onmiddellijk beginnen de vaatwasser leeg te ruimen.
Maar er is ook een spiritueler antwoord. Mijn verzamelwoede richt zich niet uitsluitend op de boeken zelf, maar vooral op de verhalen die ze vertellen. In mijn werk als ziekenhuispastor heb ik het grote geluk om de hele dag met levensverhalen van mensen te mogen bezig zijn. En die zijn vaak zo schrijnend, schokkend, ontroerend of complex dat ik ze in een boek overdreven zou vinden. Het leven overtreft de wildste fantasie.
Een man zorgt al jaren vol tederheid voor zijn demente vrouw. Ze herkent hem niet meer, denkt afwisselend dat hij haar zoon of haar vader is. Maar hij blijft haar herkennen: dit is de vrouw aan wie ik trouw beloofd heb, in goede en kwade dagen. Romantischer dan Liefde in tijden van cholera, vind ik.
Een vrouw verliest achtereenvolgens haar man en beide zonen aan een slepende erfelijke ziekte. Enkele maanden later krijgt ze zelf een fatale diagnose. Na de eerste shock komt de dood als een oude vriend. Een shakespeareaans drama is er niets tegen.
Zelden zo gelachen als bij het doodsbed van een bejaarde man. Zijn familie bleef zich maar zorgen maken om zijn beenprothese. Daar zat immers al zijn spaargeld in verstopt, en het werd bijna mee begraven. Het zou niet misstaan hebben als slotscène van De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween.
‘Zoveel van de ergste wereldproblemen zijn het resultaat van een gebrek aan verbeelding en empathie’, schrijft auteur Jonathan Coe. Verhalen bevorderen beide. Misschien is UZ Leuven wel de grootste bibliotheek van België?
Anne Gessler is een van de pastors van UZ Leuven. Wil je een pastor spreken? Neem dan contact op met de verpleegeenheid of met het secretariaat: tel. +32 16 34 86 20.
