“Op de vijftiende verjaardag van onze dochter bracht ik haar naar school. Zo hoefde ze die dag de bus niet te nemen. Maar op de terugweg reed een andere wagen frontaal op mij in. Mijn dochter heeft het daar lang moeilijk mee gehad. Ik heb haar moeten geruststellen dat mijn ongeluk helemaal niets met haar te maken had.”
Ik ben normaal diegene die voor anderen zorgt
Ana wil nu focussen op verdere vooruitgang van haar revalidatie. Ze wil het maximum uit haar zwaar gehavende benen halen. “Ik weet niet wanneer ik definitief terug naar huis mag. Ik kijk ernaar uit en zie er ook tegenop."
"Tijdens een van mijn vorige weekends thuis wilde ik koken, maar ik moest voortdurend hulp vragen: het kookwater afgieten of de glazen uit de kast nemen kan ik niet zelf. Daar heb ik het moeilijk mee. Ik ben normaal degene die voor anderen zorgt. Op dit moment durf ik niet te veel nadenken over de toekomst. Ik probeer in het hier en nu te leven.”
Onze reporter trekt door de gangen van het revalidatiecentrum en meet de hartslag van mensen die hier verblijven. Dit artikel verscheen in UZ-magazine november 2024.