Bij Tamara’s man bleef de schade beperkt, maar zijzelf moest een complete reconstructie ondergaan van haar linkerbeen. Pas verschillende operaties later kwam ze weer bij bewustzijn. “We hebben twee jongens van 19 en 17 jaar. De oudste hield zich sterk, maar de jongste maakte duidelijk dat mijn afwezigheid wel heel lang was. Dan breekt je moederhart. Dat is het moeilijkste voor mij: zo lang niet bij mijn gezin zijn.”
Omdat de eindmeet van haar verblijf in Pellenberg nu toch in zicht is, is Tarama onlangs voor een weekend naar huis geweest: “Ik heb genoten van elk moment. Ik zag Helmut Lotti optreden op een festivalletje, we zijn naar de markt geweest en naar oma in het rusthuis.” Haar gezicht klaart op wanneer ze de verhalen vertelt, maar toont ook bezorgdheid. “Ik weet dat ik geduld zal moeten kweken, dat is niet mijn sterkste kant. Douchen duurt nu drie kwartier in plaats van tien minuten. Ik ga trede voor trede de trap op, heel traag. Maar ik geraak boven. Het belangrijkste is dat ik over een week weer thuis kan zijn. Ik kijk uit naar frietjes eten met mijn gezin!”
Onze reporter trekt door de gangen van het revalidatiecentrum en meet de hartslag van mensen die hier verblijven. Dit artikel verscheen in UZ-magazine november 2024.