Maar een ongeluk zit soms in een klein hoekje. Aan een banale val hield hij een verbrijzelde en gebroken ruggenwervel over. Zo kwam hij alsnog in een rolstoel terecht. “Ik tastte naar mijn benen: geen gevoel. Ik wist hoe laat het was. ‘Bel de ambulance maar, want dat wordt de rolstoel’, zei ik tegen mijn broer.”
Julien klinkt eerder laconiek. Bij de afhankelijkheid die bij zijn situatie hoort, staat hij niet lang stil. Het ongeval houdt hem niet tegen om volop te gaan voor wat wel nog mogelijk is. “Ik werkte vroeger met veel plezier als onderhoudstechnicus, maar die job moest ik jaren geleden opgeven door mijn medische problemen."
"Toch blijf ik doen wat ik kan. Ik wil bezig blijven, dan voel ik de fysieke pijn minder. Dit weekend heb ik een handbike gekocht waarvan ik het fietsgedeelte kan loskoppelen. Die kan ik buiten parkeren: zo kan ik na de fietsrit gewoon met de rolstoel binnenrijden.”
Onze reporter trekt door de gangen van het revalidatiecentrum en meet de hartslag van mensen die hier verblijven. Dit artikel verscheen in UZ-magazine november 2024.