Ik heb het noorderlicht gezien. Het overkwam mij, onverwachts, want ik was in het zuiden van Noorwegen, op een plek waar de mensen de laatste 40 jaar geen noorderlicht meer hebben gezien. Mijn collega Kristel en ik logeerden in een blokhut met twee kleine, knusse kamertjes. Het was rond middernacht. Kristel lag al in bed, ik keek nog even naar buiten en zag groene strepen in de lucht. Haastig klopte ik aan bij Kristel.
“Ik rijd nu de berg op. Er is noorderlicht. Ga je mee?”
“Ben je gek?” protesteerde ze.
Maar toen ik even later de auto startte, kwam ze toch naast mij zitten. Samen reden we de berg op, hoger en hoger, door de stille, witte nacht. In de ijzige koude stapten we uit. Toen zagen we iets dat ik mij tot mijn laatste dag zal herinneren. Een ongezien lichtspektakel. Fluogroene, dansende lichtgordijnen die in vloeiende bewegingen voortdurend van vorm veranderden. Zelfs de kleuren dansten mee, want van groen ging het even naar rood en terug.
We konden onze ogen niet geloven. Overal waar we keken dansten die rood-groene sluiers om ons heen, tot ze zich boven onze hoofden over ons heen leken te plooien. Daar, op dat moment, werd ik getroffen door een diep gevoel van intens geluk. Een troost, groter en intenser dan ik ooit ervaren had. Een geruststelling dat alles, werkelijk alles goed komt. Een besef van menselijke nietigheid, maar met een verwijzing naar Iets dat groter is. Iets dat ons overstijgt, Iets dat voor een mens niet te vatten is, Iets tussen hemel en aarde, Iets dat maakt dat alles goed komt.
Zelfs nu ik eraan terugdenk, voel ik nog altijd de tinteling van die uitzonderlijke ervaring. Als je er goed over nadenkt, zijn er vijf criteria om van een – grote of kleine – gelukservaring te kunnen spreken.
Eén: het overkomt je. Je kan die ervaring niet zoeken, plannen of regisseren. Plots vallen de puzzelstukjes in elkaar en krijg je een gouden moment in je schoot geworpen.
Twee: het is gratis. Je kan zo’n ervaring niet kopen of betalen, zoals een mooie reis of een parachutesprong. Je krijgt ze, onverwachts, als een geschenk.
Drie: het is een gedeelde ervaring. Gedeeld geluk is dubbel geluk, luidt het cliché, en zo is het ook. Denk terug aan een geluksmoment, groot of klein, je zal vaststellen dat het altijd een gedeelde ervaring was.
Vier: er is een overstijgende of een verbindende factor. Je ervaart jezelf in een groter geheel, er is het besef dat je deel uitmaakt van iets dat groter is dan jezelf.
Vijf: de ervaring is uniek. Ze is gebonden aan tijd en plaats, je kan ze niet dupliceren, ze als verrassing aan iemand aanbieden.
Nu hoor ik je zeggen: “Makkelijk gezegd hoor, het noorderlicht zien, dat is niet iedereen gegeven.” Dan antwoord ik jou: dat klopt, ik geef het noorderlicht ook maar als voorbeeld. Want gisteren ging ik wandelen met mijn dochter en haar zoontje. De zon ging onder in de mooiste oranje kleuren. Ook toen werd ik geraakt door een diep gevoel van geluk. Het besef van de stroom van het leven, moeder-dochter-kleinzoon. Puzzelstukjes die in elkaar vallen. Troost, geluk en liefde. Alles kwam samen. Het geluk overkwam me, het moment was gratis en uniek, het was een gedeelde ervaring, heel even toonde het leven zich in een groter geheel.
Kijk terug op die momenten en koester ze. Herken die momenten, beleef ze bewust.
Ik wens ze u toe, volop, misschien vandaag al.
Annemie Struyf
Annemie Struyf is journaliste, tv-maker, schrijfster en moeder van vijf kinderen. Van thuisstad Leuven tot in het verre buitenland: Annemie gaat altijd op zoek naar authentieke verhalen. Verhalen van schoonheid en troost, die de blik verruimen en het hart verwarmen.
