Op haar 15e kreeg Marjolein de diagnose nierinsufficiëntie. Na een lang voortraject kreeg ze een transplantatie, met een nier van haar eigen vader. Toch was de operatie niet evident. Het coronavirus gooide twee keer roet in het eten: de ingreep moest uitgesteld worden, de pandemie zorgde voor overmacht. Een ontgoocheling na jaren uitkijken. Uiteindelijk kreeg Marjolein toch de niertransplantatie.
Marjolein: “Ik kom nu geregeld naar het ziekenhuis voor immuuntherapie. Die heb ik nodig in de nasleep van de niertransplantatie. De mensen zijn gelukkig heel vriendelijk en lief hier. En het eten valt ook goed mee. Mijn nieren stellen het goed, maar door reacties op de medicatie bij de ingreep ben ik onlangs toch weer even opgenomen geweest. Nu hoop ik heel erg dat de immuuntherapie aanslaat. Het zijn nog even onzekere weken.”
Haar werk doet Marjolein ondanks haar ziekte nog altijd met veel overgave. “Ik ben aan KU Leuven gespecialiseerd in prehistorische werktuigen en heb een hele fijne ploeg collega’s, die me ook erg steunen. Ik kon gelukkig de draad van mijn werk weer oppikken, al werk ik nu tijdelijk wat minder. Hopelijk is heel deze gezondheidsepisode snel achter de rug.”
(Tekst: Ria Goris)
Onze reporter trekt door het ziekenhuis en meet de hartslag van de mensen die hier passeren. In deze editie praten we met patiënten over hoop. Want ook in bange of onzekere dagen is hoop, naast steun van onze geliefden, een lichtpunt om ons aan op te trekken.