Mavis: “Tijdens de zwangerschap waren we heel bang. We hielden afstand van zoveel mogelijk mensen om toch niet besmet te raken met het coronavirus. Niet eenvoudig, want we hebben ook een dochtertje van vier dat naar school gaat. En we hebben geen groot familienetwerk om ons op te vangen wanneer we ziek worden.”
Het zijn nog onzekere weken
Toch gebeurde datgene waarvoor ze zich zo wilden behoeden: Mavis kreeg COVID-19 en was hondsziek. Mavis: “Het was niet zo erg dat ik naar het ziekenhuis moest gaan, maar ik heb vreselijk afgezien. Ik was vooral bang dat ons tweede kind een handicap of beperking zou krijgen. Wij hoopten en baden veel in die dagen.”
Gelukkig viel de werkelijkheid mee: Trudy kwam met een keizersnede kerngezond ter wereld. “We hopen dat Trudy gezond blijft, dat is het belangrijkste, niet?” Stephen en Mavis koesteren nog één groot verlangen: met hun gezinnetje naar Ghana reizen. Mavis woont al 20 jaar in België en Stephen 10 jaar, maar hun moeders wonen in Ghana.
Stephen: “We willen hen zo graag hun kleinkind tonen, maar door alle testen en quarantaines hebben we al jaren onze families niet kunnen opzoeken. Hopelijk komt het er dit jaar wel van.”
(Tekst: Ria Goris)
Onze reporter trekt door het ziekenhuis en meet de hartslag van de mensen die hier passeren. In deze editie praten we met patiënten over hoop. Want ook in bange of onzekere dagen is hoop, naast steun van onze geliefden, een lichtpunt om ons aan op te trekken.