Het is aan hem niet te zien dat hij al een hele poos vecht tegen een agressieve kanker. Theo lacht: “Ik heb geluk dat ik weinig afzie van de behandeling. Na een eerste chemoreeks had ik een stamceltransplantatie nodig. Die is prima verlopen, nu krijg ik een nabehandeling met chemo.” Hij zegt het nuchter, haast achteloos, maar achter zijn positieve spirit zit wel een lastige realiteit: hij heeft nog een half jaar chemo voor de boeg. Waar iedereen op hoopt, is dat daarmee de groei van de agressieve kanker onder controle kan blijven. “Het zou al een grote stap vooruit zijn als ik niet zo vaak meer naar het ziekenhuis hoef te komen.”
Theo trekt zich tussendoor op aan buiten zijn, weer of geen weer. “Soms spat de modder van de golfholes op mijn broek, maar dat kan me niet deren. Op het veld ga ik samen met vrienden helemaal op in het balspel. Dan lukt het om even niet aan mijn zorgen te denken. Vrienden zien doet goed. En we hopen in de zomer nog eens ergens naartoe te kunnen gaan. Mijn vrouw vindt het lastig dat we niets kunnen plannen. Maar we moeten nu flexibel schakelen en van dag tot dag leven. Ik ben al heel blij dat ik hier niet erg ziek van ben.”
(Tekst: Ria Goris)
Onze reporter trekt door het ziekenhuis en meet de hartslag van de mensen die hier passeren. In deze editie praten we met patiënten over hoop. Want ook in bange of onzekere dagen is hoop, naast steun van onze geliefden, een lichtpunt om ons aan op te trekken.