Mary-Rose: “Dante is mijn eerste kindje. Hij stelt het gelukkig goed, al was hij een lichtgewichtje bij de geboorte met zijn 2,6 kilogram. De zwangerschap was enorm spannend: nog voor ik halfweg was, was hij al klaar om te komen. Hij was nog bij lange niet levensvatbaar.”
“Mijn man en ik waren hier op controle toen een verpleegkundige beweging zag in mijn baarmoederhals. Bij nazicht bleek dat de poort al wagenwijd openstond voor de bevalling. Dat was schrikken. Ze hebben mijn baarmoederhals daarom dichtgebonden, in de hoop dat we de zwangerschap konden behouden. Ik moest vanaf dat moment veel rusten. Het waren vreselijke dagen en uren, tussen bezorgdheid en hoop in. Maar die draad leek te helpen. Oef.”
Ik hoop vooral dat Dante gelukkig wordt
“Sowieso waren we al heel voorzichtig tijdens de zwangerschap, we ontvingen weinig bezoek. Ik kon het me niet veroorloven ziek te worden. Gelukkig werkte mijn man in die periode veel van thuis uit, hij was in de buurt mocht het nodig zijn. Net toen we wat geruster werden, bleek ik zwangerschapsvergiftiging te hebben.”
“De baby in de buik was toen nog maar 30 weken oud. Maar de artsen besloten om Dante te laten komen. Hij is op 35 weken en 4 dagen geboren, via een natuurlijke bevalling. Door complicaties met mijn placenta ben ik eerst nog even flauwgevallen, maar daarna kon ik eindelijk ons kereltje in mijn armen sluiten. Wanneer je dat bundeltje geluk in je armen krijgt, ben je alle miserie heel snel vergeten.”
“Ik hoop vooral dat Dante gelukkig mag worden. We weten al dat hij een sterke baby is, anders zouden we zo ver niet geraakt zijn. Ik hoop dat hij het beste van mij en mijn partner heeft meegekregen. En dat hij daar van zichzelf nog een schep mag bijdoen.”
(Tekst: Ria Goris)
Onze reporter trekt door het ziekenhuis en meet de hartslag van de mensen die hier passeren. In deze editie praten we met patiënten over hoop. Want ook in bange of onzekere dagen is hoop, naast steun van onze geliefden, een lichtpunt om ons aan op te trekken.