Column Annemie Struyf - "Nu nog even niet, alsjebliéft!"

Ik krijg ze tegenwoordig vaak, die ene vraag. Altijd dezelfde. “Ben jij al oma? Nog geen kleinkinderen op komst?” Vandaag is het weer zover. Een fotografe komt bij mij thuis een portret maken als illustratie bij een interview. Ze bekijkt mijn leefkamer grondig, de lichtinval, de piano, het stapeltje boeken, de grote foto aan de muur. Mijn vijf kinderen staan erop, de armen lachend om elkaar heen. Aandachtig bekijkt de fotografe het beeld. 

“Hoe oud zijn ze?”, vraagt ze. “De oudste is 32, de jongste 17”, antwoord ik.

En dan komt die ene vraag, die ik al van ver voel aankomen. “Ben jij al oma? Nog geen kleinkinderen op komst?” 

Ik heb mijn antwoord klaar natuurlijk, en start vol overtuiging mijn betoog: “Het zou natuurlijk kunnen, mijn drie oudste kinderen zijn 32, 30 en 28 jaar. De jongste, Hope, is nog maar zeventien. Door de leeftijdsverschillen tussen mijn kinderen heb ik heel lang in de kleine kinderen gezeten. Twintig jaar lang heb ik aan de schoolpoort gestaan. Ik heb veel en lang gemoederd. Nu mijn kinderen bijna allemaal op eigen benen staan, ervaar ik een enorm gevoel van vrijheid. Herwonnen vrijheid. Ik kan opnieuw gaan en staan waar ik wil. Heel wat verantwoordelijkheden glijden van mij af. Godzijdank zijn mijn kinderen allemaal gezond en wel. Ze zijn uitgevlogen of staan op het punt het nest te verlaten, en dat is helemaal goed zo.”

“Dus oma worden? Hmm, neen. Ik weet dat heel wat vrouwen van mijn leeftijd ernaar uitkijken of er heel erg van genieten. Maar eerlijk? Mij zegt het voorlopig niets. Ik ben nog voltijds aan het werk, ik geniet van mijn job en van mijn grote kinderen. En bovendien, met een zeventienjarige dochter in huis ben ik nog volop aan het moederen. Ik maak haar brooddoos klaar, ik was en strijk haar kleren, ik kook voor haar en zorg elke dag voor fijne moeder-dochtermomenten samen. Neen, de fase van het moederschap is voor mij nog lang niet afgesloten. Ik wil mijn jongste nog verder begeleiden bij haar stappen in de grote wereld: verder studeren, op eigen benen staan. Het komt wel goed. Op een dag zal ik zeker grootmoeder worden, met vijf kinderen kan dat haast niet anders. En ja, dan zal ik ook van het grootmoederschap genieten. Maar zover is het nog lang niet. Laat mij eerst maar uitgebreid profiteren van mijn herwonnen vrijheid.”

De fotografe knikt begrijpend. “Ik heb zelf een dochter van 27”, glimlacht ze, “en ik mag er niet aan denken dat ze al een kind zou krijgen. Als er een baby komt, wil ik een geweldige oma zijn. Maar nu nog even niet, alsjebliéft!”

Dan beginnen we aan de fotosessie. Mijn zeventienjarige dochter laat zich niet zien en blijft op haar kamer. Als we aan het werk zijn, laten we elkaar gerust. ’s Avonds eten we samen, en bespreken we de gebeurtenissen van de dag. Ze heeft haar jas bij haar zus laten liggen. Ze sms’en elkaar. Haar zus laat weten dat ze vanavond nog even zal langskomen om de jas terug te brengen. Wat later staat grote zus aan de voordeur, op veilige corona-afstand, samen met haar vriend. 

“Ik heb een vreemd bericht op mijn voicemail gevonden”, vertelt grote zus. 

“Hoezo?”, vraagt kleine zus. “Ik zal het laten horen.” Ze haalt haar telefoon boven, zoekt even en vindt dan het laatste bericht. Gekraak, slechte geluidskwaliteit. Slechts enkele woorden komen duidelijk door: “ Goedenavond … bloedonderzoek … u te laten weten dat u zwanger bent …” 

Plots staat de wereld stil. Het duizelt in mijn hoofd, rillingen lopen over mijn rug.

Van de telefoon in haar hand kijk ik naar mijn grote dochter, recht in haar vochtige ogen. “Dit kan niet waar zijn”, fluister ik. “En toch is het waar”, glimlacht ze. Ik kan het niet vatten, ik kan het niet geloven. Opnieuw en opnieuw luisteren we naar dat krakende bericht op haar telefoon. En intussen vertellen we honderduit over alles wat we denken en voelen en wensen en hopen.

“En jij, mama?”, vraagt mijn dochter tenslotte. “Ben jij klaar voor het grootmoederschap?”

Over die vraag hoef ik geen seconde na te denken. Elk bezwaar dat ik deze namiddag nog verdedigde, houdt geen steek meer. Elk voorbehoud dat ik maakte, is uit mijn geheugen  verdwenen. “Laat maar komen”, verzeker ik haar blij. “Ik kan mij niets mooiers, niets heerlijkers voorstellen dan het krijgen van een kleinkind. Dit is het beste nieuws van de hele week, de hele maand, het hele jaar. O, wat kijk ik ernaar uit om grootmoeder te zijn.”