Getuigenissen
Lies, 43 jaar
De behandeling van borstkanker heeft op mijn lichaamsbeeld een serieuze impact gehad. Een geamputeerde borst kreeg ik min of meer wel geplaatst omdat het moest: er zat een grote tumor in en die kon onmogelijk blijven. De chemobehandeling met het haarverlies en de vele kilo's die erbij kwamen hakten wel erg in op mijn zelfbeeld. Ik heb tijdens mijn behandeling niet vaak in de spiegel gekeken en het kijken naar foto's of filmpjes die mijn dochter van mij genomen had vond ik ook erg moeilijk. Veel mensen zeiden nochtans altijd dat ik er goed uitzag, maar ik vond dat niet. Ik was bezig met overleven en positief denken in mijn hoofd. Mijn lichaam zou ik na de therapie wel weer in vorm krijgen, dacht ik. Wanneer mijn haren terug begonnen te groeien na de behandelingen, en krulden, was ik eerst wel blij, want ik wou altijd al krullen. Maar toch, ik was mezelf niet meer. Ik vond mezelf in mijn lichaam niet meer terug. Ik miste die borst. Ik wou terug magerder zijn, maar het lukte niet. Dat maakte mij enorm verdrietig. Door de antihormoontherapie voelde ik me soms ook down. Ik heb mij ingeschreven voor de groepstherapie rond lichaamsbeeld bij kanker. De psychologische begeleiding en het samen zijn met lotgenoten in een groepstherapie waren zeer waardevol voor mij. Ik voelde me gehoord en had een gevoel van verbondenheid en begrip. Er werd echt naar me geluisterd en mijn gevoelens en ervaringen werden serieus genomen. De thuiswerkopdrachten waren niet altijd even gemakkelijk, maar het hielp me bij mijn aanvaarding van wie ik nu ben. Ik heb geleerd dat het oké is, ook als het even niet oké is.
Sofie, 44 jaar
De confrontatie met kanker is groot als ik in de spiegel kijk. Ik kijk in de spiegel en ik zie enkel sporen van de ziekte: een vale, dunne huid, haar dat veranderd is, geen make-up want dat verdraag ik niet, een arm die pijn blijft doen, een oksel die ik niet meer mag epileren, benen die het epileren niet verdragen,… Ik word er boos en opstandig van.
Ik schreef me in voor de groepstherapie rond lichaamsbeeld bij kanker. In deze groep waren we eerlijk, open, kwetsbaar; mekaars grootste supporters en mekaars confronterende spiegels. Na deze sessies merk ik dat ik nog steeds boos ben, kwaad op de beperkingen, veranderingen die ik zie en voel. Er is geen magische toverstaf die dat heeft weggehaald. Er is ook ruimte ontstaan, voor een tweede perspectief, zelfs voor wat relativeren en humor. Ik merk veel meer appreciatie, liefde, dankbaarheid voor mijn lichaam. Het is er nog, het draagt me nog, het gaat samen met mij door dit woelig water. Mijn lichaam laat me niet in de steek, het laat me iedere dag wakker worden, het doorstaat iedere baxter, iedere bijwerking, iedere angstaanval samen met mij. En dat alleen al is het waard om het met liefde in te smeren en mezelf met zachte ogen te bekijken in de spiegel.